سفر نامه

سرزمین شگفتی ها 

هزار سال پیش آرزو کردم روزی با دوچرخه ام بروم دور دور ها زندگی کنم ساده، و سبزه هارا ببینم، بشنوم آوای مردم را، به شادی هایشان بنگرم، پا بزنم در میان سبز دنیا، من و دوچرخه ام برویم سفر، آرزو کردم اما برای رسیدن به آرزویم همه تلاشم را کردم.  چه بدی ها که ندیدم، چه بد ها که نشنیدم، تحقیرم کردند، با خاک یکسانم.

 اما همچون ققنوس برخاستم از آنچه آنرا خاکسترم مینامیدند

نفرین نکردم. بد نخواستم. برای رسیدن به آرزو هایشان هر چه توانستم انجام دادم و... روزی رسید که همراه شدم خداوند آرزویم را کف دستم گذاشت. بوسیدمش. رویایم آنقدر شیرین بود که تا ساعتها نمیتواستم باورش کنم. تو اینجاییییی باورررررر کن... میدانم مانند شما و یا آنچه شما ایدآل میدانید نیستم اما اینرا نیز میدانم که همه تلاشم را برای آرزوی زیبایم کردم. 

سپاس کمکم کردید دوستان سپاس هزاران

هیچ دردی نتوانست شیرینی رویایم را تلخ کند هیچ ناتوانیی نتوانست توان قدرتمند رویایم را کمرنگ کند، کبودی بر کبودی های پاهایم افزودم اما سرزمین شگفتی هایم پر از بال فرشتگان سپید بود.  صدای خشمشان را صدای پرندگان پوشانید. نگاه معنی دارشان را شادمانی درختان جنگل محو کرد. گوسفند کوچکم هیچ گلی را نخورد. غول چراغم را به باد تحقیر نسپردم. دستانم را هدیه مهر کردم  و به آنسوی دیوار نگریستم.

دنیا را یافتم با همه زیبایی هایش و یاد گرفتم او بهترین دوست نیست. این بهترین روز نیست. این بدترین آدم نیست و... و آموختم معلم میتواند بد باشد و تورا اینقدر به معلم ها بدبین کند که خوب را نبینی و یاد گرفتم به ظاهر آدمها اعتماد نکنم و یاد گرفتم هیچ کس را مسخره نکنم هیچ کس را.

فهمیدم دو جور کمک وجود دارد اینکه بخواهی به کسی کمک کنی یا بخواهی به خودت کمک کنی.

و فهمیدم میتوانی سفر کنی برای دل خودت. یا سفر کنی برای دل دیگران.  و یاد گرفتم که در لحظه زندگی کنم و همه چیز را فراموش کنم.

 دنیا چه زیبا بود چه شادمان بودم چه آرام.

 بدرود گفتم.

 باز رکاب زدیم شگفت زده شدم انگار از یک بند رها شده بودم. انگار پای در دنیای جدیدی گذاشتم.

  سفر آغاز شد.